EL YUMRUĞU

Yaşarsa öğrenir insan. “Bu kadar böyyük Türkiye’nin, kücçük olayları bunlar..” 40 yıl öce,12 Mart 1971 Türkiye’sinin öğrenci ve halk sorunlarına bakışı. “Asmayalımda besleyelim mi? Bu memleketi yerle yeksan etti, komonistler, Miliyetçiler,  kuşatılmış kalelere döndü kasaba ve şehirlerimiz, gelsin inançlı gençlerimiz… “ Dağdaki üç beş çapulçuya, papuç bırakmayız..”, Benim memurum, vatandaşım işini bilir…”. “ Memleketimin çakıl taşını vermem kimseye…” Demokrasi diye diye;  demokrasiyi yediler.

            Büyüdü yetimler, öksüzler, yoksullar, ağabeyler ve ablalar oldular. Din için iman için. İnancımızı yaşıyorduk, bin yıllık Anadolu’da.  Önce yardım dediler, el uzattılar uzaklardan. Yaktıkları, yıktıkları, yok etmek istedikleri vatanı, yeniden kurmaya çalışanları, vatan haini suçlamasıyla fermanlar düzüldü.

Yüz yıl içinde;  beş savaş yaşayan toplumumuz; cepheden cepheye koşan yiğitlerinin gayretleriyle belini doğrulmaya çalışırken; soğuk savaş rüzgarları, tüm dünyayı sardı.

            “Yurtta barış, Dünyada barış.” İlkesiyle her ülkeye adil ve eşit uzaklıkta durmaya çalışırken; son yüzyılı savaş kokularıyla geçiren toplumumuza yeni korkular salındı. Dünyanın öbür ucundan;“KOMONİZM GELİYOR HA!.. KOMNİSTLER MOSKOVA’YA…”

            YAŞASIN AB, YAŞASIN ABD. Çabuk unuttuk; yanan, yıkılan Trakya ve Anadolu’yu. Çarıktan kurtulduk diye sevindik. Unuttuk; 1395, Balkan, Çanakkale, Yemen, Galiçya ve kurtuluş Savaşı şehitlerini, gazilerini yetim ve dullarını.

            Suçlandı, Çepheden cepheye koşanlar. Savaş Çocukları, babalarının ve analarının yaşadıklarını çocuklarına yaşatmamak için uğraş verdiler. Barış çocuklarına sahip çıkamadılar yoksulluklarından.

            Savaşın yıkımın anlayamayan barış çocukları; kapıldılar esen yellerin, açan bin bir çiçek ve güllerin peşine. Pembe hayaller süslüyordu rüyalarını. “SAVAŞMA SEVİŞ…”,” SANA NE KARDAN BORANDAN…”, “BANANE SAZDAN SAMANDAN…”, şimdi ortalık görünmüyor tozdan dumandan.

            Burnuma pis duman kokuları geliyor. İnsan çıkıyor dinden imandan.

Unutmayalım, atalar, bilgeler, yaşamı; hakkıyla yaşamışların sözüdür:

            “el yumruğunu yemeyen,

kendi yumruğunu Bozdoğan armudu sanır” 

Başkasının gücü karşısında boyun eğmek zorunda kalacağını anlayamamış kimse, kendi gücünün herkese boyun eğdireceğini sanır.”